Ξαναδιαβάζοντας Χάρι Πότερ – Η Φιλοσοφική Λίθος

Ναι λοιπόν, ξαναδιαβάζω Χάρι Πότερ στα 27 μου. Πολλοί (συμπεριλαμβανομένων κάποιων κολλητών), θα με δουλέψουν, αλλά δεν με νοιάζει διόλου, γιατί όλοι οι χαριποτεροκολλημένοι εκεί έξω με νιώθουν!

Λίγη προϊστορία: Αρχές Δεκεμβρίου του 2001, 14 χρονών και κάτι, πήγα με την μικρότερη αδελφή μου και μια καλή φίλη να δούμε μια ταινία με μάγους. Μετά από μια βδομάδα, την ξαναείδα, αφού στο μεταξύ καταβρόχθισα το πρώτο βιβλίο, Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος και αφού πρήξαμε επιτυχώς τους γονείς να μας πάρουν όλα τα βιβλία της σειράς για τα Χριστούγεννα. Δηλαδή, τα 4 πρώτα, αυτά είχαν βγει μέχρι τότε. Ήμασταν τυχερές και μας τα πήραν πριν τα Χριστούγεννα (ήταν ακόμα οι εποχές που χαιρόντουσαν που διάβαζα και ζητούσα βιβλία, τώρα έχουμε καταλήξει στο «πάλι βιβλία; δεν θέλεις κανένα φορεματάκι ή κανένα σκουλαρίκι; τόσα έχεις πια!»).

Το δεύτερο λοιπόν, την Κάμαρα με τα Μυστικά, το διάβασα κάπου μέσα στο Δεκέμβρη και στις χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Πράγα διάβαζα τον Αιχμάλωτο του Αζκαμπάν. Το Κύπελλο της Φωτιάς το ξεκίνησα ένα απόγευμα καθημερινής, αφού είχα τελειώσει τα μαθήματα, στο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας, ενώ η μαμά μαγείρευε. Σε όλα αυτά,θέλω να αναφέρω πως η αδελφή μου τα διάβαζε με το που τα τελείωνα εγώ, μια παράδοση που κρατήσαμε μέχρι και τους Κλήρους του Θανάτου, το τελευταίο.

Μετά, μπήκαμε στη διαδικασία της αναμονής για τα επόμενα, προπαραγγελίες στα βιβλιοπωλεία της πόλης μας, εικασίες για το τι μπορεί να γίνει, κτλ. Το τάγμα του φοίνικα βγήκε 21 Ιουνίου του 2003 στα αγγλικά. Πλέον καταλαβαίναμε αρκετά και ήδη διαβάζαμε βιβλία στα αγγλικά, οπότε δεν περιμέναμε την ελληνική έκδοση (εγώ τουλάχιστον, δεν θυμάμαι για την αδελφή μου), αν και στην βιβλιοθήκη μας υπάρχουν όλα και στις δύο γλώσσες.

16 Ιουλίου 2005, κοντά στα 18 μου πλέον και στα 15 η μικρή, είμαστε διακοπές στην Ιταλία, στο χωριό της μαμάς, και είναι η μέρα που παγκοσμίως τα μεσάνυχτα θα ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία για την κυκλοφορία του Ημίαιμου Πρίγκιπα (στα αγγλικά). Εδώ να σημειώσω πως οι Ιταλοί γενικά, δεν έχουν καλή σχέση με τα αγγλικά. Οπότε, αφού στο χωριό δεν έχουμε βιβλιοπωλείο, έχουμε πείσει τους γονείς, πως θα περιμένουμε όλοι μαζί στην κοντινότερη πόλη για να αγοράσουμε το βιβλίο.
Έχοντας στο μυαλό σκηνές από τις ειδήσεις από τις κυκλοφορίες των άλλων βιβλίων, με αντίσκηνα και χιλιάδες κόσμο να περιμένει έξω απ’ τα βιβλιοπωλεία, έχουμε αγχωθεί με την Κλειώ πως δεν θα προλάβουμε ούτε ένα αντίτυπο, 5 η ώρα που πάμε να στηθούμε. Εκείνη την ώρα, τα βιβλιοπωλεία ήταν ακόμα ανοιχτά, και οι βιβλιοπώλες μας έλεγαν ευγενικά και ψιλογελώντας, να μην ανησυχούμε, θα προλάβουμε, δεν χρειάζεται να στηθούμε απ’ έξω. Ώρες αγωνίας με βόλτες στην πόλη, φαγητό και μετά ήθελαν ποτό οι γονείς, οπότε βρήκαμε ένα μπαράκι δίπλα στο βιβλιοπωλείο και κάθε τρεις και λίγο πεταγόμασταν να δούμε αν άνοιξε και αν έχει κόσμο. Οι ιδιοκτήτριες του βιβλιοπωλείου είχαν ντυθεί μάγισσες και είχαν διακοσμήσει όλο το μαγαζί ανάλογα, με στοίβες τα αντίτυπα του βιβλίου.
Τελικά, 12 παρά 20, δεν μπορούσαμε άλλο να καθόμαστε και πήγαμε και στηθήκαμε. Εμείς και μία οικογένεια Άγγλων τουριστών με 3 παιδάκια πολύ μικρότερα από μας. Στις 12, άνοιξαν τις πόρτες, μπήκαμε, πήραμε ένα αντίτυπο εμείς και 3 οι Άγγλοι και φύγαμε. Και οι μάγισσες έμειναν με τη χαρά, γιατί κανένας Ιταλός δεν υπήρχε περίπτωση να διαβάσει βιβλίο στα αγγλικά.
Την άλλη μέρα διάβαζα ώρες στην παραλία, δεν άκουγα κανέναν απ’ όσους με συμβούλευαν πως θα καώ στον ήλιο και φυσικά, το βράδυ η καημένη η αδελφούλα την έβγαλε πασαλείβοντάς με με κρέμες. Και κλάμα εγώ, όχι για το κάψιμο, αλλά για το βιβλίο, γιατί αν θυμάστε καλά, γίνεται το έλα να δεις και αρχίζουν και πεθαίνουν χαρακτήρες με τη σέσουλα.

21 Ιουλίου 2007, Κλήροι του Θανάτου. Το διάβασα στο κτήμα με ελάχιστα διαλείμματα και πολύ κλάμα. Θυμάμαι πως φοβόμουν να γυρίσω σελίδα, γιατί δεν ήθελα να χάσω κι άλλον αγαπημένο χαρακτήρα. Όταν το τελείωσα, κοιμήθηκα αγκαλιά με το βιβλίο και με πρησμένα μάτια.

Στο μεταξύ, φυσικά, έχω ξαναδιαβάσει τα πρώτα βιβλία στα αγγλικά, τουλάχιστον μια φορά, αλλά νομίζω πως από το 2008 δεν τα έχω ξαναπιάσει. Πέρυσι το Πάσχα, το δώρο της νονάς μου ήταν η η συλλογή των βιβλίων στην signature edition (βλέπε φωτό πιο πάνω) και έχω δει όλες τις ταινίες στο σινεμά με την αδελφή μου και τις αγαπημένες μας ξαδέλφες, κολλημένες κι αυτές, αν και (ελάχιστα) μεγαλύτερες από μας.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο σήμερα…
Γιατί να διαβάσεις Χάρι Πότερ στα 27 σου;
Πριν από 10 μέρες ξεκίνησα τη Φιλοσοφική Λίθο και την τελείωσα μέσα σε μια βδομάδα, αν και είναι μικρό βιβλιαράκι και διαβάζεται πολύ εύκολα.

Έμεινα έκπληκτη με το πόσο λάτρεψα το βιβλίο, για άλλη μια φορά, μετά από τόσα χρόνια και με τόσους διαφορετικούς τρόπους. Γνωρίζοντας τι γίνεται στην ιστορία, όλα έχουν άλλη σημασία όταν τα διαβάζεις. Η Ρόουλινγκ φυτεύει στοιχεία σημαντικά για την πλοκή από πολύ νωρίς, περνάνε στα κλεφτά σημαντικοί χαρακτήρες και λένε πράγματα που πλέον δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα.
Επίσης, στα 27 μου, διαβάζω τα βιβλία με άλλο μάτι, με άλλη ωριμότητα. Έχω κάνει φοιτήτρια, έχω ταξιδέψει, έχω διαβάσει ένα σωρό άλλα βιβλία, έχω γυρίσει στην πόλη μου, δουλεύω. Όσο να’ ναι, τα τελευταία 7 χρόνια ήταν γεμάτα αλλαγές και μαθήματα, όπως θα έπρεπε να είναι, άλλωστε. Μετά απ’ όλ’ αυτά λοιπόν, διαβάζοντας τη Φιλοσοφική Λίθο (και την υπόλοιπη σειρά στα κοντά), έπιασα τον εαυτό μου να καταλαβαίνει και να ταυτίζεται περισσότερο με τους μεγαλύτερους χαρακτήρες και όχι τόσο με τους πρωτοετείς μικρούς μάγους. Τα λόγια και οι συμπεριφορές των καθηγητών έχουν άλλη σημασία, οι σοφίες δε του αγαπημένου Ντάμπλντορ δεν είναι πλέον συμβουλές για τη ζωή, αλλά παρατηρήσεις, πράγματα που πλέον κάπως έχω διαπιστώσει κι εγώ.

Η Ρόουλινγκ κατάφερε να δημιουργήσει μια σειρά-σταθμό για την ιστορία της σύγχρονης λογοτεχνίας. Χάρη σ’ αυτήν ξεκίνησαν το διάβασμα πολλά παιδιά και μεγάλοι, και η σειρά του Χάρι Πότερ, πουλιέται ακόμα. Όταν ρώτησα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς αν διαβάζουν ακόμα Χάρι Πότερ, μου είπαν πως πουλάνε σταθερά, πως τα παιδιά έρχονται και ζητάνε να διαβάσουν τη σειρά με το μάγο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Και σίγουρα παίζει μεγάλο ρόλο και το πόσο το υποστηρίζει η ίδια, πόσο αγαπάει τους χαρακτήρες της και τον κόσμο που έχει δημιουργήσει και πόσο το δείχνει καθημερινά μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.

Θα κλείσω με μια φράση του κένταυρου Firenze, που είναι μάλλον αυτή που μου έμεινε περισσότερο από το πρώτο βιβλίο, αυτή τη φορά:

«Καλή τύχη, Χάρι Πότερ. Οι πλανήτες έχουν ερμηνευτεί λανθασμένα και στο παρελθόν, ακόμα κι από κένταυρους. Ελπίζω κι αυτή να είναι μια από αυτές τις φορές.»