Έγκλημα.

Χωρίς να το καταλάβω, περνάω μια περίοδο που περιτριγυρίζομαι από το έγκλημα σαν θέμα. Δεν είναι η πρώτη φορά.

Νομίζω όλα ξεκίνησαν πριν δώδεκα/δεκατρία χρόνια, στις τελευταίες τάξεις του λυκείου – ναι, δεν διάβασες λάθος, είναι τόσα – , βλέπαμε μία αστυνομική ταινία, μάλλον το Numbers. Στην παρέα και η ξαδέλφη μου, ψυχολόγος στο επάγγελμα. Κάνει η Μπούλοκ (αυτή δεν έπαιζε εκεί;) το προφίλ του δολοφόνου και λέω όλο αγανάκτηση «ε αμάν πια, όοοοοολοι οι σήριαλ κίλερς λευκοί, γύρω στα τριάντα, κακοποιημένοι από τη μαμά τους είναι; Ας πρωτοτυπήσουν και λίγο σε αυτά τα σενάρια πια!» για να μου απαντήσει η ξαδέλφη μου «ναι, έτσι είναι, κάτσε να σου δώσω να διαβάσεις» και μου χαρίζει το «Στο μυαλό των σήριαλ κίλερς» των John Douglas και Mark Olshaker.

Δεν είναι μυθιστόρημα, είναι ένας κορυφαίος προφάιλερ του FBI ο οποίος εξιστορεί τις εμπειρίες του, σκιαγραφεί κατά συροήν δολοφόνους και, ναι, όντως, μικρές αποκλίσεις υπάρχουν πάντα από το «λευκός, τριάντα, με γυαλιά, ήσυχη δουλειά, βασάνιζε ζωάκια ως παιδί, κακοποιημένος από τη μαμά κυρίως». Με συνεπήρε η ψυχολογία, τα πολύ καθορισμένα μοτίβα των εγκληματιών, το πώς επηρεάστηκε ο συγγραφέας από αυτή του την αναζήτηση. Το βασικότερο που θυμάμαι: κάθε σκηνή εγκλήματος, έχει ένα στοιχείο για το δράστη. Ακόμα κι αν δεν βρεις τίποτα, ακόμα και η έλλειψη στοιχείων, σου αποκαλύπτει κάτι για τον δράστη. Πιάνει πολλές περιπτώσεις πολύ γνωστών σήριαλ κίλερς, στις υποθέσεις των οποίων δούλεψε ο Douglas και εξηγεί πώς μπήκε στο μυαλό τους για να μπορέσει να τους πιάσει.

Α, και βγήκε σειρά στο netflix φέτος βασισμένη στο βιβλίο, λέγεται Mindhunter (είναι και ο τίτλος του πρωτότυπου βιβλίου, αλλά δεν θα είχε πλάκα να το πω απ’ την αρχή). Το βιβλίο θα το ξαναδιαβάσω σύντομα, μιας και τελειώνω τη σειρά τώρα. Δεν νομίζω να έχει η σειρά σπόιλερ για το βιβλίο, το βιβλίο δεν ακολουθεί μία συγκεκριμένη ιστορία, απ’ ό,τι θυμάμαι.

Μετά από αυτό, είχα βρει τυχαία το «Επάγγελμα: κατά συρροήν δολοφόνος«, του Christopher Berry-Dee, ο οποίος κατάφερε να πάρει συνεντέυξεις από σήριαλ κίλερς που δεν έχουν μιλήσει με κανέναν άλλο δημοσιογράφο. Δεν έχει τόσο ψυχολογικά στοιχεία, αλλά έχει πολύ ωμή εξιστόρηση από τους ίδιους τους δολοφόνους. Αν και πάνε χρόνια, έχω ακόμα πολύ ζωντανά στο μυαλό μου μια  συγκεκριμένη και καθόλου ευχάριστη σκηνή…

Εκτός από αυτά λοιπόν, διάβασα πρόσφατα το «The trespasser» της Ιρλανδής Tana French, η οποία κατάφερε να με κρατήσει αφοσιωμένη στην ιστορία, με πολύ αληθοφανείς χαρακτήρες, με μία πρωταγωνίστρια που παλεύει και με τον εαυτό της (κυρίως) και μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Πολύ ωραίο ανάγνωσμα, θα τολμήσω κι άλλα δικά της στα κοντά. To «the trespasser» είναι το έκτο της σειράς «Dublin Murder Squad» (στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί μόνο δύο, «ο τόπος των πιστών» και «ο τόπος των μυστικών«). Από τα σχόλια που διάβασα, δεν είναι απαραίτητο να τα πάρεις με τη σειρά, είναι αυτοτελή όλα, απλά συναντάς χαρακτήρες που έχεις ξανασυναντήσει στα προηγούμενα και μπορεί έτσι να υπάρχουν κάποια σπόιλερ. Καλού κακού, λέω να τα πιάσω από την αρχή…

Podcasts: υπάρχουν πολλά podcasts γύρω από πραγματικά εγκλήματα, θα βρεις πολλά που εστιάζουν μόνο σε σήριαλ κίλερς ή μόνο σε εξαφανίσεις ή μόνο σε υποθέσεις που δεν έχουν λυθεί ακόμα.

Παρακολούθησα για λίγο το Serial Killers, δεν μου κάθεται καλά ακόμα το στυλ των παρουσιαστών, σα να είναι όλα προβαρισμένα, ούτε και τα δραματοποιημένα κομμάτια με κέρδισαν, αλλά θα του δώσω μια ευκαιρία ακόμα, γιατί πιάνει πολύ ενδιαφέρουσες υποθέσεις.

Όταν θέλω κάτι χαλαρό ακούω το My favorite murder, κάθε βδομάδα δύο φίλες συζητούν για φόνους, ψηφίζουν τους αγαπημένους τους, κάνουν αστεία που δεν θα έπρεπε και άλλα τέτοια.

 

Αυτό που όμως με κέρδισε τις τελευταίες μέρες είναι το Serial. Δύο σαιζόν, δύο υποθέσεις. Η πρώτη, που ακούω τώρα, ασχολείται με την εξαφάνιση και δολοφονία μιας μαθήτριας το 1999. Η υπόθεση θεωρητικά έχει λυθεί, αλλά η παρουσιάστρια δεν είναι και τόσο σίγουρη για τις αποφάσεις… Σα να διαβάζεις ένα καλό αστυνομικό, αλλά, αν το ακούσεις, φρόντισε να μπορείς να του δώσεις προσοχή.